Mijn camera is mijn tweede oog

Natuurfotografen exposeren in Drunen: ‘Mijn camera is mijn tweede oog’
DRUNEN - Afgelopen weekend exposeerden de twintig leden van Natuurfotoclub De Langstraat een deel van hun werk in cultureel centrum De Voorste Venne in Drunen. Insecten, vogels, bomen, landschappen, het kwam allemaal voorbij. Soms om ademloos te bewonderen hoe mooi de natuur kan zijn.

,,We hebben een gewaardeerd niveau”, weet ook voorzitter Stan van Dongen. ,,Bezoekers weten dat kennelijk ook, want we trekken ruim vierhonderd mensen.” Overigens moesten ze de voor de eerste keer de portemonnee trekken. ,,De zaalhuur is bijna verdubbeld, vandaar. Maar we krijgen er wel een geweldige ruimte voor terug, zonder buitenlicht. Dus komen de foto’s het meest tot hun recht.”
‘Op pad gaan met fototoestel is soms een dilemma’
Erik Poelen is een fervent natuurliefhebber. Sinds vijftien jaar gaat er steevast een fototoestel mee. Als vogelaar is hij de laatste jaren vooral geïnteresseerd in die bewegende stippen in het zwerk. ,,Met mijn fototoestel sla ik twee vliegen in één klap. Eerst kiek ik ze, zomaar uit de losse pols. Thuis ga ik determineren welke soort vogel het is. Daarna maak ik er een pasfoto van, dat de vogel er netjes opstaat. Tot slot wil ik ‘m in zijn natuurlijke habitat hebben. Dus een groene specht bij een mierenhoop, een torenvalk op een paaltje.”
Op pad gaan met een extra oog, het is een dilemma. ,,Je kijkt of je iets kunt fotograferen, daarop ben je gefixeerd. Door die tunnelvisie ontgaat je soms dat de natuur veel meer heeft te bieden.” Met vogels doet het moment ertoe, moet je veel geduld betrachten voor het mooiste plaatje. In de zomer is het meer ontspannen fotograferen voor Poelen. ,,Dan ga ik me meer richten op insecten.”
Door zijn hobby heeft hij enorm veel waardering gekregen voor de natuur. ,,Die boodschap wil ik meer uitdragen.” Hoe dan? ,,Ik heb een website, doe er te weinig mee. Moet ik maar eens serieus op gaan pakken.”
‘Mijn camera is mijn tweede oog’
Op de agrarische school kwam Susan van Etten in haar lesboeken prachtige natuurfoto’s tegen. Als ik dat toch eens kon doen, dacht ze. Alsof het helemaal niet voor haar zou zijn weggelegd. Inmiddels weet ze beter: haar foto’s mogen er zijn, zouden zomaar in didactisch materiaal over de natuur en biologie passen.
Toen ze zichzelf een huis-tuin-en-keukencamera had aangeschaft voor voornamelijk vakantiekiekjes kwam ze via een expositie van Natuurfotoclub De Langstraat Henny Robben tegen. ,,Hij heeft me ingeleid in de macrofotografie, dus de kleine beestjes. Ik ben erdoor gefascineerd geraakt. Ik ga er zelfs op mijn knieën in de modder als ik een prachtig insect tegenkom.” Beetje wonderlijk is het wel: ,,Vroeger moest ik er helemaal niks van hebben, gilde ik het uit als ik een spin zag.”
Meer dan eens wordt Susan zelf verrast. ,,Ik zie uit maar één oog. Dus lang niet alles valt me op. Dus als ik een bloem goed bekijk, kom ik ineens een insect tegen. Mijn camera is mijn tweede oog.” Ze moet dus meer zoeken. Het speuren naar insecten is alleen maar toegenomen. ,,Tot voor een paar jaar geleden kon je insecten makkelijk vinden. Maar dat is niet meer, het aantal is enorm afgenomen.”
‘Vijf uur zitten wachten op die ijsvogel’
Zo’n 35 jaar geleden switchte Wim van Dien van baan: hij werd fotograaf, ging werken bij RPQ in Waalwijk. Bruiloften, portretten: dat soort werk. Toen het bedrijf sloot en hij in het onderwijs emplooi vond, bleef het fototoestel zijn vaste metgezel. ,,Ik was altijd al geïnteresseerd in de natuur, die ging ik voortaan vastleggen.”
Daarvoor hoeft hij geen lange reizen te maken. Aan de Winterdijk ligt achter zijn huis een lap grond van zo’n tweeduizend vierkante meter. ,,Soms sta ik al om zes uur op, ga ik insecten fotograferen. Die beestjes zijn nog niet wakker. Dan zijn ze op het mooist, want liggen er dauwdruppeltjes op.”
Op de brochure voor deze expositie staat een ijsvogel, geschoten door Wim. ,,Daar heb ik heel veel tijd ingestoken. Eerst uitzoeken waar ik de ijsvogels kan vinden. Op die plek heb ik vijf uur gezeten.” Op de tentoonstelling hangt ook een foto van slang die een kikker verorbert. ,,In de jungle van Suriname gemaakt. Mijn vrouw komt daar vandaan. Elke stap die je daar zet, kun je wel een foto maken.”
Hij heeft nog meer bewondering gekregen voor de natuur. En probeert dat door te geven. Bij zijn zoon is dat al gelukt. ,,In zijn achtertuin lagen tegels, dat is veranderd.”